خودمراقبتی از منظر علمی به مجموعه فعالیتهایی گفته میشود که افراد برای حفظ، ارتقاء و بازیابی سلامت جسمی، روانی و اجتماعی خود انجام میدهند. یکی از ابعاد مهم خودمراقبتی، خودمراقبتی اجتماعی است که به توانمندی فرد در ایجاد و حفظ ارتباطات مثبت، شبکههای حمایت و مشارکت مؤثر در جامعه اشاره دارد. سلامت اجتماعی تثبیتشده، باعث افزایش رضایت از زندگی، کاهش استرس و پیشگیری از مشکلات روانی میشود. در حوزه بهداشت و مراقبتهای اولیه، بهورزان به عنوان پل ارتباطی میان مردم و نظام سلامت، میتوانند با ترویج خودمراقبتی اجتماعی، به بهبود سلامت جامعه کمک کنند. به عبارتی دیگر خود مراقبتی اجتماعی به این معناست که ما به عنوان یک انسان نیاز داریم نقش اجتماعی داشته باشیم و از نقش اجتماعی خود مراقبت کنیم. اگر این نقش بدرستی ایفا نشود موجب خلل در شخصیت اجتماعی ما می شود. خودمراقبتی اجتماعی بازخوردی از مجموعه اخلاقیات، رفتارها و واکنشهای شهروندان یک جامعه نیز محسوب میشود به طوری که با بالا رفتن سطح خودمراقبتی اجتماعی، خصوصیاتی همچون مسؤولیتپذیری، آگاهی، مهارتهای اجتماعی و ... افزایش مییابد.
)