هر روز صبح، یک بهورز یا مراقب سلامت از خواب برمی‌خیزد و آماده می‌شود تا برای سلامت جامعه قدمی بردارد. او تنها یک مسؤولیت اداری یا وظیفه کاری بر عهده ندارد؛ بلکه مأموریت والای پیشگیری از بیماری‌ها، آموزش مردم و ارایه مراقبت‌های اولیه را دنبال می‌کند. نگاهش فراتر از دارو و درمان است؛ او به سبک زندگی سالم، آگاهی‌بخشی و ایجاد تغییرات پایدار در سلامت عمومی جامعه می‌اندیشد. یک نیروی بهداشتی شاداب و باانگیزه، قلب تپنده نظام پیشگیری و مراقبت است. حضور او در دورترین نقاط، در روستاها، در محله‌های کم‌برخوردار، همان جایی که سلامت نیاز به توجه ویژه دارد، سرنوشت بسیاری را تغییر می‌دهد. لبخند، دلسوزی و اشتیاقش باعث می‌شود تا مردم نه‌تنها توصیه‌هایش را بشنوند بلکه آنها را به کار بگیرند. او می‌داند که تأثیرگذاری، تنها وابسته به دانش نیست؛ بلکه روحیه، انگیزه و تعامل مؤثر، کلید موفقیت در این مسیر است. راز موفقیت چنین فردی نه در حجم دانسته‌های علمی‌اش، بلکه در ارتباط انسانی‌اش نهفته است. او قدرت همدلی را می‌شناسد و آن را به کار می‌گیرد. شنیدن برایش فراتر از یک وظیفه است، گفتار برایش پلی به سوی آرامش مردم می‌شود. خستگی را می‌شناسد، اما آن را فرصتی برای رشد می‌بیند؛ چالش‌ها را درک می‌کند، اما هر مانع را به سکویی برای پرش به سوی کیفیت بالاتر تبدیل می‌کند.
)